Իսահակյանի անվան գրադարանի մանկական բաժնի պահարանում կգտնեք Սաղաթել Հարությունյանի «Ծիպիլին, Տիմբական և ծիծաղը»: Մանկական վիպակը տպագրվել է դեռ 80-ականներին: Գիրքը կարդացել են մի քանի սերունդներ, էջերն արդեն խունացել են, մաշվել: Իսահակյանի անվան գրադարանի մանկական բաժնի վարիչ Օֆելի Դալաքյանի խոսքով, եթե հին հեքիաթի նոր գիրքը լինի, երեխաներն ավելի հաճույքով կկարդան:  

«Հեղինակից «Ծիպիլին, Տիմբական և ծիծաղը» ունենք, որը վերջերս վերահրատարակել եք, ինչի համար շատ ուրախ ենք։ Նոր հրատարակությունը շատ լավ է, տառաչափը մեծ է, գրքից հին հոտ է գալիս, ասում են: Մենք սիրում ենք գրքի հոտը, բայց երեխաները գալիս են գունավորի ու գեղեցիկի հետևից: Երեխաների տառաչափին համապատասխան: Այս դեպքում էլ պահանջարկն ավելի շատ կլինի վերահրատարակումից հետո»:

Մանկական բաժնի վարիչը ինքն է երբեմն երեխաներին առաջարկում կարդալ հին տպագրության գրքեր: «Ծիպիլին, Տիմբական և ծիծաղը» գրքից, ասում է, բարության հոտ է գալիս. «Հեղինակն առանցքային խնդիրը դրել է հավատի մեջ: Ինչին հավատաս, կունենաս: Տարոնը միայն ինքն էր տեսնում թզուկին: Ընկերները չէին տեսնում: Ու մի գեղեցիկ տող կա, ասում է, ինչին հավատաս, այն կտեսնես, ինչը երազես, կտեսնես: Հավատի, երազելու ու չկոտրվելու մասին է»։

Ծիպիլին ու  Տիմբական երկու չար ու շաատ ծեր կախարդներ են: Կախարդներն այնքան են ծերացել ու այնքան խախտումներ են արել, որ էլ ոչ մի վատ կախարդանք չի ստացվում: Նրանք պետք է շատ-շատ  վատ բաներ անեն, որ նորից վերականգնեն իրենց չար ուժը: Նրանք էլ որոշում են վնասել հաղարջ հավաքող երեխաներին՝ Մանուշին, Հասմիկին ու Տարոնին։